اگر شما فردی ورزش دوست باشید شاید بارها به این مسئله فکر کرده اید که خطرناک ترین ورزشهای دنیا کدامند؟ بانجی جامپینگ، اتومبیلرانی، بوکس، اسب دوانی یا …؟ جالب است بدانید هیچ کدام از اینها در فهرست خطرناکترین ورزشها قرار ندارند. به عقیده بسیاری از کارشناسان، بیس جامپینگ (Base Jumping) یا همان «پرش از ارتفاع بدون استفاده از طناب کمکی» در لیست خطرناکترین ورزشها رتبه نخست را دارد.
ورزش بیس جامپینگ (Base Jumping) یا «پرش از ارتفاع بدون طناب» در واقع خطرناکترین ورزش در لیست ورزشهای خطرناک دنیاست؛ اما با این وجود امروزه از محبوبیت زیادی نیز برخوردار است. بیس جامپینگ را می توان در مکان هایی مانند کوهستان، پرتگاه ها، دره ها و یا با بیرون پریدن از هواپیما و هلی کوپتر ، پل و یا ساختمان به انجام رسانید.
اگر تا به حال تجربه ی بیس جامپینگ را داشته اید دیگر نیازی نیست از هیجان آن برای شما بگوییم ولی اگر تا به حال به سراغ این ورزش نرفته اید باید بدانید که سرشار است از هیجان توام با ترسی دلنشین!
کسانی که این ورزش را انجام می دهند باید از آمادگی بدنی و ذهنی بالایی برخوردار باشند و آموزش های مورد نیاز را فرا گرفته باشند. در کنار همه ی این ها استفاده از لوازم و امکانات استاندارد و مناسب، از نکاتی است که باید به آن توجه ویژه ای کرد.
بیس جامپینگ، سقوط از یک نقطه ثابت است؛ این نقطه ثابت میتواند یک پل یا یک ساختمان یا یک صخره باشد. بیس جامپینگ جزء ورزشهایی است که به آنها «اکستریم» یا مخاطرهآمیز میگویند؛ ورزشهایی که انسانها عملا جانشان را کف دست می گیرند و برای انجامش به مهارتی بالا، اعصابی قوی، تمرکزی رخنهناپذیر، سرعت عمل، آمادگی بیاندازه جسمانی و بیش از همه، جرأت احتیاج دارند.
در ایران این رشته را با نامهای پرش ایستگاهی، پرش با چتر یا همان بیس جامپ میشناسند. ورزشکاران و یا همان جامپرها بدون هیچ طناب محافظی میپرند و با رسیدن به سطح زمین، چتر نجات خود را باز میکنند تا از مرگ نجات یابند. فاصله میان پریدن و رسیدن به زمین خیلی کوتاه است؛ بنابراین فرصت خطا بسیار کم است و باید حتما تجربه فراوانی در پرش با چتر داشته باشند.
این ورزش هیجان انگیز خطرات بسیاری را دربردارد، از جمله باز نشدن چتر نجات بیس جامپر و یا احتمال برخورد شدید بیس جامپر به صخرهای که از آن میپرد؛ به همین دلیل این ورزش در بسیاری از نقاط دنیا ممنوع است.
برای اولین بار در دهه ۱۹۶۰ پرش با تجهیزات ثابت انجام شد ولی به دلیل نداشتن تجهیزات مناسب، افراد دچار آسیبهای جدی شدند. در سال ۱۹۷۸ کارل بونیش به همراه چهار تن از دوستانش در حالی که کارل فیلم برداری میکرد از ارتفاع پریدند و همگی به خوبی فرود آمدند. مدت کوتاهی پس از آن، کارل و چند نفر از پیشگامان پرش از ارتفاع، نوعی از پریدن به نام BASE ابداع کردند که یک ایده برای جایگزینی روش BEST (مخفف پل، زمین، دهانه، برج) بود. BASE گاهی به شکل B. A. S. E نوشته میشود که مخفف ساختمان، آنتن، دهانه و زمین بوده است. این چهار دسته به نوع نقاط خروجی که توسط جامپر استفاده می شود، اشاره می کند.
در ایالات متحده ی آمریکا، بیس جامپینگ طرفداران زیادی دارد و به دلیل داشتن مناطق طبیعی زیاد و مناسب برای انجام این فعالیت، این کشور تبدیل به مهد بیس جامپینگ شده است. جالب است که بدانید در برخی از اماکن، انجام بیس جامپینگ غیر قانونی قلمداد می شود و پلیس با متخلفان برخورد می کند و این محدودیت حتی در کشور آمریکا نیز به چشم می خورد.
بیس جامپینگ معمولا به دو صورت انجام می پذیرد: پرش به همراه وینگ سوییت (نوعی لباس مخصوص که می توان با آن پرواز کرد ) و یا چتر از ارتفاع. این ارتفاع می تواند صخره باشد و یا یک ساختمان، مهم این است که دارای ارتفاع مناسبی باشد تا خطری متوجه شخص پرنده نباشد. این نوع از پرش ها از چتربازی به مراتب خطرناک تر است و می توان دلیل آن را بیشتر بودن ارتفاع و مکان های انجام آن دانست.
بیس جامپینگ بدون وینگ سوییت تنها یک پرش از ارتفاع به حساب می آید که در نهایت با چتر می توان بر روی زمین فرود آمد و این عمل را نیز می توان از روی هر ارتفاع مناسبی انجام داد. ولی زمانی که از وینگ سوییت استفاده می کنید باید نکات زیادی را رعایت کنید. ارتفاع یکی از مهم ترین فاکتورها می باشد و همین طور مکانی که پرش می کنید.
بیشتر مرگ ها به دلیل برخورد افراد با دیواره ی صخره ها و … اتفاق می افتند و این به انتخاب محل پرش بستگی دارد. بیس جامپینگ ورزشی زیبا، جذاب و در عین حال، بسیار اعتیاد آور می باشد. در واقع بیس جامپینگ به نوعی، پرواز کردن انسان است. شاید پرواز به این شکل کاملا بوسیله ی خود انسان صورت نگیرد ولی تجربه ای بسیار نزدیک به پرواز کردن تلقی می شود.
همه ی این فعالیت ها باید با پرش از ارتفاع انجام بگیرند ولی در عمل کاملا متفاوت می باشند. در ورزش چتربازی در اصل به وسیله ی هواپیما و یا هلی کوپتر بالا می رویم و از ارتفاعی مناسب به سمت پایین می پریم و بعد از گذشت مدتی چترها را باز می کنیم.
بیس جامپینگ دو نوع دارد، با چتر و وینگ سوییت. پرش با چتر تقریبا شبیه به چتربازی می باشد ولی وینگ سوییت برای خودش دنیای دیگری دارد.
زمانی که از وینگ سوییت استفاده می کنیم همانند یک پرنده به پرواز در خواهیم آمد و کنترل کاملا در دستان خودمان است.
Richard Webb ، خلبان و یکی از بیس جامپرهای باتجربه دنیا، درباره ی این ورزش گفته است: انجام این ورزش مانند این است که کلید اتومبیل پدر خود را یواشکی بردارید! شاید این سخت ترین قسمت کار باشد ولی ماجرا تازه آغاز شده و بعد از آن هر چیزی ممکن است اتفاق بیفتد!
مرگ در هر زمان و مکانی می تواند از راه برسد، ولی آیا انجام بیس جامپینگ فرا رسیدن مرگ را نزدیک تر می کند؟ همان طور که گفته شد دلیل مرگ افراد تنها متشکل از یک فاکتور نیست و دلایل گوناگونی دارد.
شاید با رعایت نکات ایمنی و کسب آموزش های درست و کامل بتوان از بروز حوادث مرگبار جلوگیری کرد. این ورزش می تواند در هر حالتی خطرناک و پر ریسک تلقی شود؛ پس مراقب خودتان باشید و اگر قصد انجام آن را دارید تا به آمادگی کامل نرسیده اید، از انجام آن بپرهیزید.
برای اطلاع و استفاده از سایر مطالب ما، به کانال تلگرام فرمانده بپیوندید:
شما هم می توانید در مورد این مطلب نظر خود را ثبت کنید
10 شرکت کننده سختکوش و با انگیزه چند هفته زندگی در شرایطی متفاوت و رقابتی نفس گیر زیر نظر یک فرمانده